Sunday, September 25, 2011

ငရုတ္သီး

ငရုတ္သီးစပ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမန္မာစာသင္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေဒၚခင္မာျမင္႔ကိုသတိရတယ္။  (၁၀) တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက လူငယ္ပီပီ ေက်ာင္းေျပးဖူးတယ္။ ေဘာ္လံုးခ်ိန္းကန္ၿပီး ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မွာ ေလကန္ဖူးတယ္။ ရည္းစားထားဖူးတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕အရိုက္ခံခဲ႔ရဖူးတယ္။
 နားပူေလာက္ေအာင္ ဆရာေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားကုိ နာခံခဲ႔ဖူးတယ္။ နားထဲက လွ်ံထြက္သြားတဲ႔ ဆံုးမစကားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ နားထဲကတဆင္႔ ႏွလံုးသားထဲအထိ စြဲမက္ေနတဲ႔ ဆံုးမမႈေတြလည္းရွိဆဲပါ။

ဒါေလးေတြ သိထားရင္ ေကာင္းမလားလို႔....

    • ေလာကႀကီးမွာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးက ကိုယ္က်င္႔သိကၡာပဲ။
    • ေလာကႀကီးမွာ အက်ည္းတန္ဆံုးက မနာလို၀န္တိုျခင္းပဲ။
    • ေလာကႀကီးမွာ အလွပဆံုးက ေမတၱာတရားပဲ။

    မီးဖိုေဘးက လူေတြ

    ကၽြန္ေတာ္႔ အဘြားလည္းဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ္႔အေမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စိတ္၀မ္းေတြ ကြဲကုန္ၾကေတာ႔တယ္။
    တစ္သက္လံုး လူမသိေအာင္ သိမ္းထားတဲ႔ အမုန္းတရားေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ မာနေတြ၊ အတၱေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ၿပီး အသက္ႀကီးမွ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ႔တယ္။ အဘြားပိုင္ခဲ႔တဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ပုလဲ ေငြေရာင္ အရပ္က ေျမနဲ႔ အိမ္ကို လဲ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အေမြျမန္ျမန္ရဖို႔လိုတယ္ေလ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပခ်င္လာတယ္။